Pien

In september heb ik al even genoemd dat het een wens van mij is ooit een grote schuur te bezitten waar ik samen met Babs bedjes ga opknappen. We zoeken ze samen, knappen ze op en Babs gaat ze beschilderen. We hadden eigenlijk al een heel bedrijfsplan klaar ook nog samen met Pien. Pien zou voor de schuur en het geld zorgen en wij zouden het meubilair aanleveren. Het opknappen en beschilderen zouden we allemaal met elkaar kunnen doen. Eens in de twee maanden met een grote bus naar Lille om nieuwe bedjes te halen, de verfkwasten en schuurpapier hadden we al in huis. De visitekaartjes waren al bedacht. Er was alleen een maar: Pien wist van niks. Ja, die Pien zat er al tot over haar oren in maar dat hebben we haar later pas verteld. Ons hele plan viel in duigen op het moment dat Pien alleen nog met het geld aan moest komen, ze met de mededeling kwam dat ze al voor zichzelf was begonnen. Hoe kon het zover komen! Ha ha. We zaten heerlijk te fantaseren. Iedere keer wanneer ik bij de Fair-back kom aan de Ulgersmaweg staat daar een jaren zeventig bedje, met hartjes aan de voor en achterkant uit het hout gesneden, voor veel te veel geld te koop. Hij staat er al maanden maar, mocht er toch een keer een Pien voorbij komen of een oranje vis op de tiende van de maand dan zijn we iedere zondag open van 10.00-16.00 uur. Dan weten jullie dit vast. Locatie volgt nog ok? Naast mijn werk als tandartsassistente wat ik tot mijn 67e graag zal blijven doen zijn de bedjes nog een keer een droom die werkelijkheid gaat worden. Als je iets wilt moet je er voor gaan en waar een wil is is een weg. Ja, ja, het spreekwoordenboek van kerst komt wederom van pas! Hier alvast een aantal bedjes om onze smaak weer te geven! En natuurlijk de website van Babs! Enne, mocht je dit lezen Pien: alsnog joint venture?

www.babswijnstra.nl

Scheiden

Jaren geleden ging ik eens per jaar naar Laren met twee vriendinnen. We gingen daar alle winkels langs, lunchen plus borrelen in de brasserie en aansluitend dineren in het restaurant bij het plein. Wij noorderlingen, keken onze ogen uit hoe werkelijk iedereen er hetzelfde uitzag maar toch trok het ons ieder jaar weer. Op een gegeven moment waren we in een servieswinkel beland waar ik een klein brocante bakje kocht. Ik dacht, een leuk zeepbakje voor mijn moeder of om toastjes in te leggen wanneer mijn ouders bezoek zouden krijgen. De vrouw achter de toonbank, even zonnebankbruin als de rest van Laren, had direct een mening over het bakje. Ze zei: daar kan je moeder mooi haar aardappeltjes in doen als ze gaat eten want ze is gescheiden toch? Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet wist wat ik moest zeggen ha ha! Ja hoor, iedereen is gescheiden in Laren dus dit bakje komt uiteraard van pas. Iedere keer wanneer mijn vader eens een avond weg is, zegt mijn moeder: kan ik mooi weer uit mijn scheidingsbakje eten! Jaren later moeten we er nog steeds om lachen. Nog een voorbeeld van wonen en scheiden is onze Scandinavische, inmiddels global Ikea. Dit wordt door een ander familielid het scheidingsparadijs genoemd. Afgelopen week was op het journaal dat het aantal woningen op de huizenmarkt enorm was gestegen door het toenemende aantal scheidingen. Dus Ikea doet goede zaken anno 2013. Ik denk dat mijn meubel-schuif-het-eens-lekker-naar-de-andere-kant-van-de-kamer-buien geen gevaar voor ons huwelijk vormen maar het moment dat het schuiven begint is altijd wel op de avonden Marc naar een concert is en IK uit mijn scheidingsbakje eet!

Nance

Vorige week had ik het over een documentaire die ik graag keek aangezien het meubilair in het huis van de betreffende familie Rademaker mij zo aansprak. Zo zijn er veel programma's en films die voor mij net zo werken. Sinds kort ben ik een fanatieke kijker van 24 kitchen. Erg leuk en mijn favoriete programma is Jamie at Home. Dit komt naast dat hij heerlijke gerechten maakt, ja, in een handomdraai, vooral door de gehele entourage. De wilde tuin met kruiden, vruchten, wortelen en binnen de rieten manden aan de muur, de oude pannen en schalen die hij gebruikt. Helemaal mijn smaak. Zo zijn er tevens een aantal films die helemaal mijn smaak weergeven. De film is dan nog niet eens een bestseller maar voor mij een die ik steeds opnieuw kijk. Message in a bottle, the notebook, something's gotta give, the holiday, the women en ga zo maar door. In juli vorig jaar heb ik al eens de website hookedonhouses.net genoemd maar zij heeft een gigantische reeks met films op haar site met uiteraard de foto's! Op het moment dat Robin Wright Penn die geen Penn meer heet vanaf het strand komt gelopen om een steak te eten bij Kevin dan is het huis op zijn mooist. Oh, ik vergeet er nog een paar: You've got mail en The girl with the dragon tattoo (niet dat enorme huis maar het kleine ijskoude huisje waar onze Daniel terecht komt. En op het moment dat Ryan Gosling, I prefer Noah, voor het huis staat dat hij helemaal heeft opgeknapt smelt je gewoon. Ok, ook een beetje van Noah. De laatste die ik nog wil noemen is It's complicated met Meryl Streep. Haar huis wil je tevens zo inlopen en de sleutel aannemen. De meeste films zijn allemaal van Nancy Meyers. Dus Nance: vooral doorgaan!

Happy new year!!!!!

De oliebollen zijn weer achter de kiezen, de kerstboom is opgehaald door de gemeente en ik zou zeggen: op naar de lente! Knoppen aan de bomen, krokussen, narcissen in de tuin en de ramen open. Brocante kan weer langs de weg bij de boerderijen staan en de markten kunnen weer buiten van start. Ben ik een beetje te positief? Staan de spullen bij de schuren onder een afdakje en blijven de markten nog even uit? Dacht het wel...
Maar hier in huis gaat de bezem er weer door. Er wordt ruimte gemaakt voor nieuwe leuke spullen. De jacht is weer geopend. Te paard (onze nieuwe bakfiets straks) kan ik van alles vervoeren. De beagles rennen nog net niet voor mij uit als ik afstijg in mijn rode kledij om mijn prooi te bekijken. Aan het einde van de jacht een drankje met een kaasje lijkt mij in order!

Als ik aan de Engelse jacht denk, kom ik op een documentaire die ik afgelopen jaar heb gezien bij Dokument: home sweet home. Het gaat over een echtpaar dat met hun kinderen verhuisd naar Engeland. Een prachtig landhuis in Devon gevuld met brocante buffetkasten, een woonkeuken en natuurlijk de fluitende ketel op de AGA en een uitzicht waar je U tegen zegt. Het was zo'n prachtige documentaire. Het ging vooral over heimwee en over verdriet van ouders wat zij onbewust overbrengen aan kinderen door hun eigen verleden. Ik had uiteraard het meeste oog voor haar prachtige smaak van inrichten. Mijn heimwee naar mijn familie zou te groot zijn om buiten Groningen, laat staan in het buitenland te gaan wonen. Ik ga hier mijn eigen landhuis eens even flink onderhanden nemen dit jaar! Welcome 2013!

Kijk ook eens op de blog Bizzy@home waar onderstaande foto van is en de documentaire is te bekijken op uitzending gemist van Dokument, 17 oktober 2011.