Scheiden

Jaren geleden ging ik eens per jaar naar Laren met twee vriendinnen. We gingen daar alle winkels langs, lunchen plus borrelen in de brasserie en aansluitend dineren in het restaurant bij het plein. Wij noorderlingen, keken onze ogen uit hoe werkelijk iedereen er hetzelfde uitzag maar toch trok het ons ieder jaar weer. Op een gegeven moment waren we in een servieswinkel beland waar ik een klein brocante bakje kocht. Ik dacht, een leuk zeepbakje voor mijn moeder of om toastjes in te leggen wanneer mijn ouders bezoek zouden krijgen. De vrouw achter de toonbank, even zonnebankbruin als de rest van Laren, had direct een mening over het bakje. Ze zei: daar kan je moeder mooi haar aardappeltjes in doen als ze gaat eten want ze is gescheiden toch? Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet wist wat ik moest zeggen ha ha! Ja hoor, iedereen is gescheiden in Laren dus dit bakje komt uiteraard van pas. Iedere keer wanneer mijn vader eens een avond weg is, zegt mijn moeder: kan ik mooi weer uit mijn scheidingsbakje eten! Jaren later moeten we er nog steeds om lachen. Nog een voorbeeld van wonen en scheiden is onze Scandinavische, inmiddels global Ikea. Dit wordt door een ander familielid het scheidingsparadijs genoemd. Afgelopen week was op het journaal dat het aantal woningen op de huizenmarkt enorm was gestegen door het toenemende aantal scheidingen. Dus Ikea doet goede zaken anno 2013. Ik denk dat mijn meubel-schuif-het-eens-lekker-naar-de-andere-kant-van-de-kamer-buien geen gevaar voor ons huwelijk vormen maar het moment dat het schuiven begint is altijd wel op de avonden Marc naar een concert is en IK uit mijn scheidingsbakje eet!